Het gedrag van bewoners uit zich tegenwoordig vaker in veeleisendheid, meer discussie, het niet accepteren van antwoorden, proberen kosten af te wentelen op de verhuurder, ‘veelcontacters’, de invloed van (social) media, meer bijzondere doelgroepen in algemene zin (psychiatrie, middelengebruik, medicatie of gebrek daaraan, statushouders, begeleiders en hulpverlening, enzovoorts), meer kennis of informatie te hebben (of althans denken dat dat zo is) dan de professional die te hulp komt, enzovoorts. Dit is slechts een deel van de oorzaken. En zelfs wanneer de invloed hiervan per stuk redelijk te overzien is, dan nog is de combinatie ervan zeer ingrijpend voor veel medewerkers. Dit heeft gevolgen voor het werkplezier.

Maatschappij breed zien we dat de frustratie stijgt. Ons uitgangspunt was altijd het gedrag van bewoners bij wie dat gebeurde. En dat proces zien we inmiddels letterlijk terug in het gedrag van medewerkers. Het gedrag van bewoners en dat van collega’s volgt dezelfde gedragslijn, waarbij het gedrag van collega’s wordt getriggerd door het gedrag van bewoners. Dit proces is helaas voor de hand liggend: een van de uitgangspunten van mijn vak als interventiekundige is immers ‘gedrag lokt gedrag uit’.